روشهای پرورش شتر مرغ

1- روش باز

نیاز به زمینی بزرگ به وسعت 40 هكتار است. غیر از هزینه خرید پرندگان كه درتمام روشها معمول است، زمین مهم ترین نیاز عمده این روش است. شترمرغها تا حد امكان نزدیك زیستگاه طبیعی شان با حداقل دخالت انسان نگهداری شده و پرورش می یابند. مزیت اصلی روش باز، كاهش قابل توجه هزینه نگهداری شترمرغ های بالغ به مقدار زیاد است. همچنین در صورتی كه شترمرغ ها خود تخمهایشان را جوجه كشی كنند، هزینه ای برای این كار صرف نشده ودر نتیجه هزینه های تولید بسیار پایین خواهند بود. از معایب این روش عدم كنترل و شناسایی شترمرغ ها و تخمهای تولیدی است.میزان مرگ و میر و تلفات به ویژه در میان جوجه ها به دلیل شكار آنها توسط حیوانات شكارچی بالاست.ضمناً گرفتن شترمرغ ها بسیار مشكل و پرهزینه است.

2- روش نیمه باز

محدوده مورد نیاز برای این روش از 20 تا 60 هكتار متغیر است. شترمرغ‌ها در چراگاههای نسبتاً كوچك یا اراضی تقریباً 8 تا 12 هكتاری نگهداری می‌شوند. آنها توانایی گردش آزاد در محدوده ای معین را داشته و لذا بخشی از احتیاجات تغذیه‌ای آنها از این طریق تامین می شود. محل های خوراك دادن باید نزدیك حصاركشی دور چراگاه ایجاد شوند تا قابلیت دسترسی به غذا افزایش و اضطراب ناشی از ورود مكرر افراد به داخل چراگاه كاهش یابد.

3- روش بسته